بررسی مقایسه ای تأثیر تمرینات ثباتی و کششی-تقویتی بر شاخص های تعادلی در افرادی با وضعیت جلو آمده سر

هدف: اختلال تعادل یکی از اختلالات مشاهده شده در افرادی با وضعیت جلوآمده سر می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه تأثیر تمرینات ثباتی و استرچی-تقویتی بر بهبود تعادل در این بیماران بود. روش بررسی: در این پژوهش تجربی و مداخله ای سی و سه زن مبتلا به وضعیت جلو آمده سر به طور تصادفی در یکی از سه گروه از تمرینات ثباتی، کششی-تقویتی و کنترل قرار گرفتند. میزان جلوآمدگی سر از طریق خط شاقول و زاویه کرانیو-ورتبرال اندازه گیری شد. آزمون های تعادلی در سه وضعیت مختلف ایستادن روی صفحه نیرو انجام شد. افراد پس از شش هفته از انجام تمرین درمانی و یک ماه دوره پیگیری، از طریق آزمون آنالیز واریانس در تکرار مشاهدات و آزمون تی مستقل مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: شاخص تعادلی در دو گروه کنترل و کششی-تقویتی، تغییر معنی داری نشان نداد، در حالی که در گروه ثباتی، انحراف معیار جابه جایی مرکز فشار در جهت قدامی-خلفی (۰/۰۲=p) و انحراف معیار سرعت مرکز فشار در جهت داخلی- خارجی (۰/۰۴=p) در وضعیت دوپا-چشم باز-سطح نرم و انحراف معیار سرعت مرکز فشار در جهت قدامی-خلفی (۰/۰۱=p) در وضعیت یک پا-چشم بسته-سطح سخت کاهش قابل توجهی نشان داد. هیچ تغییری در شاخص های تعادل در وضعیتی که فرد روی دو پا-چشم باز-سطح سخت ایستاده بود، اتفاق نیافتاد. نتیجه گیری: در وضعیت هایی از ایستادن که اطلاعات بینایی و حس عمقی از ناحیه کف پا به چالش کشیده می شود، تمرینات ثباتی بیش از تمرینات کششی-تقویتی سبب بهبود تعادل می گردد.